DANSEN IN NUANCE
door Alain Clarke
Na al het zwemmen in Bacardi lemon
Zou ik nu willen dansen in nuance.
Met ruimte, rust en aandacht in gesprek gaan,
Risico’s nemen en op ons bek gaan.
Zonder dat we bang hoeven te zijn dat we voor gek staan.
Ik zou willen spelen met u alsof we twaalf zijn.
Samen verdwalen in onze eigen verhalen.
Elkaar leren kennen achter de vooroordelen
En onze complexiteit naar een liefdevolle simpelheid vertalen.
Ik zou je willen voorstellen aan mijn familie.
Het idee wat een goed leven is willen bespreken.
Brood breken, vers bereid eten met u delen terwijl we onze verschillen en onze overeenkomsten met elkaar laten spelen.
Met respect zoals we dat vroeger deden.
Ik zou graag weer de liefde willen voelen die onder alle angsten bestaat.
Achter alle woorden, grafieken en resultaten op de voorgrond houden
Waar het uiteindelijk echt over gaat.
Connectie met ons diepe inner-bewustzijn en met elkaar
Datgene wat ons menselijk maakt.
Ik zou weer willen horen bij één grote groep, die bestaat uit verschillende groepen.
Dat is toch wat we altijd hebben geroepen.
Nederland wat Nederland maakt.
Dat je erbij hoort ongeacht je politieke kleur mening of smaak,
Die recalcitrantie de grens van onbegrensdheid te raken.
Eigenwijs en met een glimlach.
O ja, waar staat dat het niet mag?
Met voetbal kan het, met Max kan het, 5 mei kan het, met Koningsdag kan het.
Duizenden mensen met al onze mooie verschillen.
Misschien moeten we ons goed afvragen wat we eigenlijk willen.
Voor onszelf, voor elkaar.
Voor onze kinderen en die van hen.
“Alain” zei mijn moeder
“Misschien denk je te veel na”
Misschien heeft ze gelijk en gaan de dingen zoals ze gaan,
Maar misschien is het net die ene zin die aanzet tot bezinning.
Misschien zijn we net één goede voorzet verwijderd van die overwinning.
Eén trilling van een onaangeraakte snaar van een simpele melodie die uitgroeit tot een symfonie. Een grandioos gebaar.
Wie weet.
Er zijn geen tutorials, geen handleidingen en het is niet iemand voor de klas,
Maar het is ons innerlijk kompas waarop we moeten leren vertrouwen.
Proberen te midden van zware stormen en hoge golven koers te houden.
Soms zie je dingen het best met je ogen dicht.
Eerst is het donker
En uiteindelijk is er licht.
Het is niet onze angst, niet onze boosheid of ons verdriet,
Maar het is liefde, liefde is onze gids.
TWITTER FEED