Ruimtelijke beslissingen zijn in belangrijke mate onomkeerbaar. Als een polder eenmaal in een woonwijk of cluster distributiedozen is veranderd, draaien we dat niet zomaar meer terug. Net zoals een hoogspanningsnet, spoorlijn of snelweg er voor decennia ligt.
Dat betekent niet dat we dan maar niets moeten doen. Daarvoor zijn de uitdagingen te groot, of het nu gaat over wonen, de energietransitie, zeespiegelstijging of biodiversiteit. Wél moeten we die beslissingen zorgvuldig nemen. We moeten verantwoordelijkheid nemen voor de toekomst.
En dat terwijl de druk in het heden groot is. ‘Bouwen, bouwen, bouwen’ klinkt het. Als (bediscussieerde) oplossing voor de woningnood, maar ook als een probleem dat andere problemen aan de kant drukt.
Luisteren we wel genoeg naar de toekomst? Naar aankomende generaties die nu geen koophuis hebben? Naar mensen die dan in een zompige delta wonen? Het heden klinkt vaak luider, de korte termijn dringt wel erg vaak voor.
“Er is regie” nodig zeggen we dan. Maar wat bedoelen we daarmee? Een overheid die aanwijst waar we gaan bouwen? Of een overheid die strakke kaders stelt? De hamvraag daarbij: hoe ziet een regie van de lange termijn eruit? En concreter: welke beleidsinstrumenten moeten we bij elkaar denken om dat mogelijk te maken?
Tot wat voor toekomst leidt dat? De Randstad van 2070 is misschien wel écht anders, met drassige natuur en leven met het getij. Wel goed verbonden met de ecologische metropool Arnhem-Nijmegen. En natuurlijke met de bruisende Brabantstad, dat het economische en demografische hart van Nederland is geworden. Dat is een land waarin het recht op nabijheid belangrijker is dan het recht op mobiliteit. Een land waarin ecologie vanzelfsprekend is, in plaats van een aftertought. Een land met volkshuisvesting die werkt voor iedereen.
INSPIRATIE EN INITIATIEVEN

Nooit meer Slapen met Rijksbouwmeester Francesco Veenstra

NL2100

Trancity | Verantwoordelijk voor de toekomst
LOODS
BLIJF OP DE HOOGTE
Schrijf je in voor de Nieuwsbrief en ontvang updates en uitnodigingen